NL
.
Adil
Adil
Een jaar geleden werd Adil aangereden door een politieauto die de bedoeling had hem te arresteren, koste wat het kost. Inclusief het risico dat hij zou sterven. Adil rende weg van deze controle, zich al te bewust van het gevaar. Hij stierf omdat hij bang was. Dit is opnieuw het verhaal van een achtervolging die nooit had moeten plaatsvinden, laat staan als "prioriteit" beschouwd worden. Het buitensporige aantal boetes en politieacties in volksbuurten vanaf het begin van de pandemie, het racisme en de dagelijkse pesterijen van de politie, zijn enkele van de redenen waarom Adil probeerde te vluchten.

Sinds het verlies van onze Adil, hebben we het afgelopen jaar veel andere beproevingen moeten doorstaan. Zodra hij was overleden, en wij onze geliefde Adil nog niet eens hadden begraven, vroeg men onze familie om kalmte. Veel bewoners uitten hun legitieme woede waarmee de plaatselijke en federale autoriteiten liever geen rekening hielden. Wij bleven discreet en weigerden alle interviews in de hoop dat het onderzoek daardoor vlot zou kunnen verlopen. Desondanks hebben wij het volgende vastgesteld: Adil en alle andere slachtoffers van politiegeweld worden ontmenselijkt en gecriminaliseerd. Het is duidelijk dat elk slachtoffer verantwoordelijk wordt gehouden voor zijn dood, alsof deze dat zelf heeft gezocht.

Op 26 november deed zich opnieuw een onrecht voor. Het parket van de procureur des Konings kondigde aan dat ze zou pleiten om de zaak in het voordeel van de politieagenten te seponeren. Volgens deze visie zouden de politieagenten niet vervolgd mogen worden omdat zij geen fout hebben begaan. Er was geen geldige reden voor deze mededeling. Bovendien was in dat stadium nog geen hoorzitting gepland voor de raadkamer, die bevoegd is om over eventuele vervolgingen te beslissen. In verschillende persartikels werd vervolgens ten onrechte melding gemaakt van het einde van het onderzoek en de vrijspraak van de politieagenten. De dag na deze aankondiging werd door burgers een betoging georganiseerd. De kloof tussen de pacifistische bedoelingen van de demonstranten en de massale aanwezigheid van de politie was enorm. Daarbovenop volgden ongerechtvaardigde arrestaties van bijna alle demonstranten. Opvallend is de gedifferentieerde behandeling van de politie naar gelang de herkomst van de aanwezige personen. Uit al deze gebeurtenissen zou men kunnen afleiden dat de autoriteiten deze zaak koste wat kost in de doofpot willen stoppen, maar wij, de familie, weigeren dit te geloven.

Sinds deze onaangekondigde mededeling van de procureur des Konings hebben wij opnieuw toegang gekregen tot het onderzoeksdossier en hebben wij met name de videobeelden kunnen bekijken. Hieruit is gebleken dat er nog veel onduidelijkheden zijn en dat de procureur des Konings met belangrijke elementen geen rekening lijkt te hebben gehouden bij haar vraag tot seponering. Wij zullen derhalve om aanvullend onderzoek vragen en om het uitstel van de geplande zitting van de Raadkamer op 20 april, die moet beslissen of de zaak geseponeerd zal worden of dat de betrokken politieagenten naar de correctionele rechtbank worden doorverwezen, zodat de waarheid kan worden achterhaald.

Vandaag, een jaar na zijn dood, hadden wij graag met onze naasten en medestanders in de straten van onze gemeente een openbaar eerbetoon aan Adil gebracht, in waardigheid en respect. Meer dan een maand lang hebben wij samen met de gemeente Anderlecht nagedacht over de beste omstandigheden om dit eerbetoon te laten plaatsvinden met respect voor de hygiëne- en afstandsmaatregelen. Helaas maakt het door de autoriteiten voorgestelde kader het onmogelijk om dit eerbetoon tijdig en op waardige wijze te organiseren. Hoewel we met overtuiging de sanitaire voorschriften erkennen, vinden we dat de autoriteiten moeten ophouden met het ontkennen van het belang van een rouwproces waarin alle waarheid wordt verhinderd, net zoals ze de woede van een hele buurt ontkent. Vandaag worden wij gedwongen het idee van deze bijeenkomst te laten varen en besluiten wij deze paar regels voor Adil te schrijven.

Adil was 19 jaar oud. Hij was een zoon, een broer, een kleinzoon, een neef, een oom, een vriend, en een buurman. Hij was een van die mensen die altijd glimlachte en met wie moeilijke tijden zo gemakkelijk werden. Hij gebruikte zelfspot om de waarde te verhogen van degenen die hij voor zich had. Voor hem had het leven een betekenis, één die tot geluk leidt ... Adil was aardig, behulpzaam, en had een groot hart. Natuurlijk had hij zijn kleine gebreken, zoals iedereen, maar we konden hem dat niet kwalijk nemen in verhouding tot alles wat hij ons te bieden had. Van kindsbeen af had hij een passie voor mechanica en voertuigen in alle soorten en maten. Deze passie was zijn grote drijfveer.

Hij zal nooit 20 jaar oud worden. We hebben zoveel vragen die onbeantwoord blijven. Wat rechtvaardigde zijn dood? Wat rechtvaardigde de inzet van zoveel politieagenten? Waarom moest men zo nodig anderen in gevaar brengen? Het proces waarom wij vragen, zal de enige manier zijn om licht te werpen op de omstandigheden van zijn dood en om de verantwoordelijkheid van de politie duidelijk vast te stellen. Adil is niet het enige slachtoffer en we staan niet alleen in deze strijd waar we niet voor gekozen hebben.

De waarheid en gerechtigheid die we voor Adil eisen, eisen we net zo hard op voor de andere families. De lijst van slachtoffers groeit, gezinnen worden verwoest terwijl de politie nooit op haar verantwoordelijkheden wordt gewezen. Wanneer zal dit stoppen? Ibrahima, 2021. Ilyes, 2021. Akram, 2020. Adil, 2020. Mehdi, 2019. Mawda, 2019. Lamine, 2018. Jozef, 2018. Wassim en Sabrina, 2017. Dieumerci, 2015. Souleimane, 2014. Jonathan, 2010. Faycal, 2006. Karim, 2002. Semira, 1998. Said, 1997. Mimoun, 1991. En alle andere slachtoffers wiens verhaal we niet kennen.

Wij eisen deze gerechtigheid opdat er een einde komt aan de straffeloosheid en er geen families meer zijn die dierbaren verliezen door het optreden van de politie.
Terug